De Nederlandse staat moet de aardgaswinning in Groningen per direct stilleggen. Advocatenkantoor Yspeert WVL wil het rijk voor de rechter slepen, kopt Dagblad van het Noorden op de voorpagina. Als minimaal honderd gedupeerden zich melden, gaat het kantoor de zaak aan. Amerikaanse toestanden of nobel?
Een jurist 
vertelde mij dat Henk Kamp – als minister van Economische Zaken – met gemak de winningsvergunningen kan intrekken. Of aanpassen zodat minder gas uit het Groninger veld wordt gehaald. Dat kan door de Wabo (Wet algemene bepalingen omgevingsrecht) aan te boren. Met het uiteindelijke doel minder (zware) aardbevingen. Zodat de Groningers in het gebied wat rustiger kunnen slapen.
Dat laatste was een van de hoofdredenen voor de Yspeert-jurist om de staat, en daarmee de NAM, te dagen. Het bureau houdt (ook) kantoor in Groningen en voelt zich verwant met de inwoners, zei hij.
Klinkt prachtig. Nobel zelfs.
Maar het kan natuurlijk net zo goed een mooie public relations-stunt zijn. Want ze gaan pas actie ondernemen als minimaal honderd gedupeerden zich melden bij Yspeert. Dat zal wel niet al te veel moeite kosten. Alleen elke gedupeerde moet honderd euro inleggen. Daar worden dan de proceskosten van betaald. Stel: 400 verontruste Groningers melden zich. Is dan toch 40.000 euro. Een vorm van ‘fund-raising’.
De Amerikanen hebben er een mooi woord voor: Class-action. In Nederland kennen we het ook wel, maar hier noemen we het strooischade. En in Nederland zijn ‘we’ er lang niet zo bedreven in als de advocaten in de Verenigde Staten.
Nu hoeft Yspeert VWL een eventuele rechtszaak natuurlijk niet voor noppes te doen. Dat zou ook te gek zijn. Maar misschien is het voor de geloofwaardigheid van het kantoor beter als ze een grens invoeren. Dat ze bijvoorbeeld na 150 aanmeldingen zeggen: beste Groningers, nu hoeven we geen geld meer. Of wel, maar we delen deze 15.000 euro (fictief bedrag trouwens) door het aantal gedupeerden.
Want laten we wel zijn: het is raar dat je aan de ene kant – mogelijk – tienduizenden euro’s binnen harkt om een proces te voeren. En tegelijkertijd stelt dat ze bij Yspeert ‘niet lijdzaam kunnen toezien hoe er zwaardere aardbevingen ontstaan, terwijl er voor gedupeerden nauwelijks iets wordt gedaan’.