Hoe krijg je een meisje van twaalf zo ver dat ze uit vrije wil seks heeft met een volwassen man? ,,Het was niet eens zo moeilijk’’, vertelt de 39-jarige Bram uit Drenthe. Hier het schokkende verhaal van een man die niet beseft wat hij aanricht. ,,Ik vind het heel erg voor mezelf.’’
Het meisje wacht hem op bij de supermarkt in het dorp. Twaalf jaar is ze. Ze draagt een rokje, een spijkerjasje en een oranje shirt. Aan haar voeten zwarte gympies. Dan rijdt Bram, een 39-jarige man uit Drenthe de straat in. Hij zet zijn grijze Renault even stil en wenkt om haar te laten weten dat hij het is met wie ze heeft afgesproken. Het meisje stapt in.
Bram rijdt verder, het dorp uit, op zoek naar een verlaten plek. De stilte van het Drentse platteland. Gesproken wordt er nauwelijks. ,,Tijdens het chatten was ze heel direct’’, vertelt hij later. ,,Maar als we bij elkaar waren zei ze bijna niets.’’ Na een minuut of tien zet hij de auto stil.
Veel aansporing heeft het meisje niet nodig, vindt Bram. ,,Het ging heel gemakkelijk. Ze wilde net zo graag als ik. Sterker nog, zij wilde nog wel verder gaan dan ik van plan was.’’ Ze zoenen. Voorzichtig betast hij haar. Het gaat wat onhandig allemaal. Dan buigt het twaalfjarige meisje over hem heen. Bram zit nog altijd achter het stuur. Terwijl het meisje hem bevredigt, kijkt hij uit het raam. Weilanden, alleen maar weilanden. ,,Ik voelde van alles. Lust. Onmacht. Woede. Ik was heel kwaad. Dit was niet wat ik wilde. Help.’’ Help.
Dat schiet door zijn hoofd. Maar de dag erna, op dinsdagavond, spreken de twee opnieuw af. Weer staat het meisje in het dorp op hem te wachten. Weer rijden ze naar een afgelegen plek, ergens tussen de weilanden. Weer zegt het meisje bijna niets.
Het is nauwelijks te bevatten. De 39-jarige Bram is op het eerste gezicht een normale vent. Niet iemand van wie je direct verwacht dat hij pedofiel is of nachtenlang achter zijn computer zit. Geen man die jonge meisjes over probeert te halen uit de kleren te gaan. Om dingen met zichzelf te doen voor hun webcam. Bram wil anoniem blijven. Logisch, mannen zoals hij maken zich niet populair. Dat weet hij maar al te goed. Toch wil hij praten. Om te vertellen waarom hij die verschrikkelijke dingen doet. Want seks met een twaalfjarig meisje is niet normaal. Dat weet hij zelf ook wel. Tenminste, dat laat hij af en toe blijken. Maar soms is er ineens die rare twinkeling in zijn ogen. Dan vertelt hij dat het niet alleen maar zijn schuld is. Dat die meiden zelf soms ook graag willen.
Je zou zeggen dat de Drentse Bram minimaal een kronkel in zijn hoofd heeft. Zelf ziet hij dat anders. Zijn jeugd was niet tof, zegt hij. Met een dwingende vader. En ouders die altijd maar ruzie maakten. Over seks werd al helemaal niet gesproken. Bram vindt het nog altijd moeilijk over seks te praten, zegt hij. Om tien minuten later zonder gêne uit te leggen wat voor kick hij krijgt van die meiden – ‘soms zie je gewoon niet dat ze jonger zijn dan achttien’ – die zichzelf betasten. ,,Het is zo gemakkelijk. Je hoeft er niet meer voor naar de kroeg. Gewoon thuis, anoniem achter je computer.’’ Mannen zoals Bram zijn er inderdaad, zegt de Groninger zedenchef Jos Dekker. En kinderen zoals het twaalfjarige meisje helaas ook. Zo had dit meisje ook seks met Frank R.. En zoiets gebeurt meer dan we denken, stelt Dekker. Steeds vaker zijn de jonge meiden zelf ook op zoek. Volgens de zedenrechercheur komt het ook steeds vaker voor dat jonge meisjes tegen zichzelf en de buitenwereld beschermd moeten worden. Zo zijn er kinderen (zie hier artikel kinderen en seksuele avances), soms niet ouder dan tien of elf, op civiele basis vastgezet in jeugdgevangenis Het Poortje in Groningen. ,,We zien het steeds vaker. Meiden die al op jonge leeftijd seksueel actief zijn en die niet meer in toom zijn te houden. In Het Poortje proberen instanties hen weer structuur te geven.’’
Politie en Openbaar Ministerie willen ouders waarschuwen. Duidelijk maken dat kinderen vaak graag hun grenzen opzoeken en door het internet steeds vaker mannen met verkeerde bedoelingen tegenkomen.
Mannen zoals Bram maken er gretig gebruik van. Maar waarom?
Bram werkt hard. Hij heeft een bedrijf, waar hij zes dagen per week te vinden is. ’s Avonds zit hij thuis. Alleen. Elke avond weer. Een jaar of acht geleden begint hij te chatten. Vooral met vrouwen. En ja, vaak over seks. Hij voelt zich er beter door. Heeft ineens contact met vrouwen, iets dat de verlegen Bram in het echte leven nauwelijks durft. ,,Ik zat ook op Lexa, die datingsite, voor het echte werk. Af en toe had ik dan een date. Maar niet vaak. Ik ben veel te onzeker om een vrouw het bed in te kletsen.’’
Langzamerhand worden de vrouwen op de chatsites jonger. Kletst Bram in het begin nog vooral met volwassen vrouwen, de laatste jaren zijn het meisjes. Bram ziet het wel, dat de meesten nog lang geen achttien zijn. Het zit hem niet lekker. ,,Dit is niet goed, dacht ik soms. Ik moet ermee stoppen. Dat nam ik me dan voor, dat dit echt de laatste avond zou zijn. Maar dan kwam ik de dag erna thuis en daar zat ik dan. In mijn eentje. Niets te doen. Ik was in een isolement terecht geraakt. En dan trok ik de gordijnen dicht en zette ik mijn computer maar weer aan.’’
In een jaar of acht spreekt Bram zo honderden en honderden vrouwen en meisjes. Vaak via Solomio en ChatRandom, websites waarop je anoniem kunt videochatten. De gesprekken verlopen vluchtig. ,,‘Hoi, hoe heet jij, dat werk’. Het was lang niet altijd fysiek hoor. Vaak zat ik ook gewoon wat te kletsen. Dan had ik genoeg aan mijn fantasie. Echt, zo’n seksbeest ben ik niet. Ik ben heel preuts. Ik nam de beelden ook niet op. Daar ging het mij niet om. Ik wilde ervan leren. Ontdekken op wie ik val. Ik zag het als spielerei.’’
Hoe krijgt hij zo’n jong meisje zo ver dat ze uit vrije wil seks met hem heeft? ,,Het was niet eens zo moeilijk’’, vertelt Bram. ,,We begonnen te chatten en toen kreeg ik al snel haar nummer. Binnen een paar minuten. Normaal moet je daarvoor lullen als Brugman. En terecht trouwens. Maar het nummer van dit meisje had ik zo te pakken. Ik hoefde er niet eens om te vragen. Ze gaf het zelf al.’’ Bram belt haar op.
,,Zullen we afspreken?’’, vraagt Bram. ,,Ja, is goed’’, antwoordt het meisje. Bram staat perplex hoe gemakkelijk het gaat. Maar dat het zo fout is als de neten, dat dringt niet tot hem door. En dat hij beter gewoon niet naar dat afspraakje kan gaan, schiet ook geen moment door zijn kop. ,,Ja, jullie zeggen dat het fout is. Maar ik was daar niet mee bezig. Ik was nieuwsgierig. En zij wilde toch ook? Waar ik aan dacht, toen ik naar haar toe reed? Ach, nergens aan.’’
Een paar dagen nadat Bram het meisje ontmoet, loopt hij een politiebureau in Noord-Nederland binnen. Tegen de agent achter de balie zegt hij dat hij zichzelf komt aangeven. Hij wil praten. Vertellen. Alles, alles vertellen. Over zijn moeilijke jeugd, over de ruzies tussen zijn ouders en over de dood van zijn vader. Over dat hij bang is, en eenzaam. En dat het niet goed met hem gaat. Dat hij iets heeft gedaan dat hij niet had moeten doen.
Bram vertelt de agenten dat hij het meisje wilde helpen. Dat hij denkt dat er iets met haar aan de hand is. ,,Daarom heb ik ook met haar afgesproken. Om te kijken wat er was. Ik had de indruk dat ze het mogelijk onder dwang deed. Ze was ook vaak alleen thuis. Ik had haar zo de hele wereld mee over kunnen nemen. Ik wilde informatie uit haar trekken. Maar ze leek wel in shock. Er kwam niks uit.’’
Bram wordt diverse keren psychisch onderzocht. ,,Op dat moment ging het alweer beter met mij’’, blikt hij terug. ,,Die twee avonden met het meisje, dat was het dieptepunt. Vanaf toen kon ik alleen maar omhoog.’’ Toch worstelt hij met zichzelf. ,,Ik heb veel nagedacht. Over wat
er met mij is gebeurd. Waarom ik dit doe. Frustraties? Eenzaamheid? Of een diep verlangen naar een jong kind? Maar nee, daar heb ik nooit naar verlangd. Ik ben geen pedofiel.’’
De twee ontmoetingen met het meisje zijn alweer even geleden. Bram weet dat hij zich voor de rechtbank moet verantwoorden voor zijn daden, al heeft hij nog geen idee wanneer precies en welke straf hem boven het hoofd hangt. Hij heeft nog niemand iets verteld. Niet aan zijn moeder, niet aan die paar vrienden die hij heeft. ,,Ik heb vooral vrienden van vroeger. Vrienden met kinderen. Ik ben heel bang om ze kwijt te raken.’’
Zijn dagen zien er grotendeels hetzelfde uit als voorheen. Werken, veel werken, en dan ’s avonds thuis. Alleen. Chatten doet hij niet meer, zegt hij. ,,Ik moest echt afkicken. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik dat nooit meer ga doen.’’ Ook nog eens afspreken met een minderjarig meisje zal niet meer gebeuren, verzekert Bram. ,,Doordat ik mezelf heb aangegeven, heb ik mijn eigenwaarde teruggekregen. Voor het eerst in mijn leven durf ik alles te vertellen. Te laten zien wie ik echt ben. Al ben ik er nog lang niet, ik weet bij god niet wat me nog allemaal te wachten staat.’’
Bram wil ook straf, zegt hij zelf. Hij vindt dat hij dat verdient. Toch is hij ook gefrustreerd. ,,Ik ben dader maar ik voel me ook slachtoffer.’’
We hebben het hier wel over seks met een kind van twaalf jaar. Heb je überhaupt spijt van wat je hebt gedaan?
,,Ik vind het heel erg voor mezelf. Dat klinkt misschien egoïstisch, maar soms lokken die meisjes het uit. Dan is nauwelijks te zien of ze veertien zijn of achttien. En dan dragen ze van die sexy kleding. En hoe ze praten! Die meisjes en hun ouders hebben zelf ook zeker een verantwoordelijkheid. En denk maar niet dat ik de enige ben. Er zijn heel veel mannen die dit doen.’’
En het meisje dan? Heb je dan geen spijt van wat je met haar hebt gedaan?
,,Ja. Natuurlijk. Ik schaam me. Echt. Maar het is heel dubbel. Ik vind het heel verdrietig dat ik dat meisje het mooie van seks misschien heb afgenomen. Maar tegelijkertijd denk ik dat anderen haar al eerder kapot hebben gemaakt. Doordat ik naar de politie ben gegaan en alles heb verteld, voelt het alsof ik haar ergens uit heb gered.’’
Maar had hij haar dan niet kunnen helpen zonder seks met haar te hebben? Bram blijft even stil. ,,Ja. Die seks. Dat is heel erg. Het was zo raar, ik wilde haar beschermen maar ik voelde ook lust. Daar voel ik me schuldig over. En dat mag nooit weer gebeuren. Maar ik heb niets tegen haar zin gedaan, zij wilde ook. Ik wil het niet goedpraten maar we waren heel lief tegen elkaar. Het was heel onschuldig.’’
De naam van Bram is gefingeerd. De identiteit van de man is bij de verslaggevers bekend. De politie en het Openbaar Ministerie Noord-Nederland bevestigen, nadat het is voorgelegd, het verhaal. Samen met collega Maaike Wind heb ik Bram uren geïnterviewd. Het verhaal is gepubliceerd in een bijlage naar aanleiding van de zaak Frank R.