Alasam S. krijgt een gevangenisstraf van 28 jaar. Het Openbaar Ministerie eiste een levenslange gevangenisstraf. Levenslang is in Nederland ook echt levenslang. Dan word je afgeschreven als mens, want enig perspectief is dan weg. Daarom 28 jaar. Humanitaire redenen liggen daar aan ten grondslag.
S. zijn vriendin Renske Hekman in haar woning in Baflo dood. In een explosie van geweld sloeg hij als 25-jarige man negen maal met een brandblusser op haar in. Kort daarna doodde hij politieman Dick Haveman met diens eigen dienstwapen. Ook schoot hij een inwoner van Baflo neer, gijzelde kort een krantenjongen en zette een pistool op zijn hoofd en S. schoot meerdere malen op toegesnelde agenten. Die ook op hem schoten en S. vijf keer raakten.
13 april 2011. Het werd de dag dat de vriendelijke Alasam, die vaak lachte, te boek kwam te staan als Alasam S. Wat weinig mensen voor die fatale dag wisten, is dat Alasam psychische problemen had. Renske wist dat. Zijn behandelend psychiater Wim Bloemers ook. Die stelde dat S.
Een tikkende tijdbom is met posttraumatisch stressyndroom.”
Een verschrikkelijke daad die mogelijk in een psychose verricht zou zijn. Onder invloed van het medicijn paroxetine, dat hij in hoge concentratie in zijn bloed heeft zitten. Paroxetine kan agressief maken. Op die fatale dag belde hij tevergeefs met zijn psychiater. Maar die nam de telefoon niet op. Kort voor het drama in Baflo kreeg S. te horen dat hij uitgeprocedeerd was. Allemaal redenen die iets van een verklaring zouden kunnen geven.
Toen ik Alasam S. voor voor het eerst zag, was ik verbaasd. Had eigenlijk geen flauw idee wat ik zou moeten verwachten. Maar de man die de rechtbank van Groningen binnen kwam lopen zag er niet uit als een bruut. Een kleine man eigenlijk. Niet iemand die in staat zou moeten zijn om een sterke politieagent als Dick Haveman – zo stond hij althans bekend – zijn pistool af te kunnen pakken. En hem neer te schieten?
Baflo is een bijzonder verhaal. De ouders van Renske Hekman – die als biologe werkte in zeehondencentrum Pieterburen – gaven blijk over een enorm groot hart te beschikken. Want hoewel ze hun ‘alles’ hadden verloren, bezochten ze Alasam regelmatig in de gevangenis.
Renske was een geschenk uit de hemel. Op 13 april 2011 ben ik haar kwijtgeraakt. Sindsdien weet ik wel dat ik niks meer te zoeken heb op deze aardbol,”
zou S. zelf in zijn slotwoord zeggen.
Lees hier enkele verhalen uit Dagblad van het Noorden over Alasam S. en Baflo
‘Alasam kan op ons blijven rekenen’