Thomas stuurde op 8 maart een boze beledigende mail naar burgemeester Rob Bats, die niet direct opstapte na het kritische rapport van de onderzoekscommissie Haren. En nu heeft Thomas spijt als haren op zijn hoofd.
Die vrijdag, de dag dat de commissie-Haren die onderzoek deed naar de Facebookrellen met conclusies kwam, stapte Rob Bats niet op. Dat maakte Thomas zo boos dat hij een dreigmail stuurde.
Bats las de mail vier dagen later voor. Toen hij zijn aftreden per 1 april aankondigde. Iedereen kon horen wat Thomas en anderen de burgemeester in brieven en mails na de rellen in Haren allemaal toewensten. Thomas’ brief diende als voorbeeld. En Thomas, die in het westen van het land en dus ver van Haren woont, schrok. Wat heb ik gedaan?, moet hij hebben gedacht.
Lees hieronder zijn verantwoording.
Dertig seconden, meer niet, was de tijd tussen de eerste toetsaanslag en de click op send. En toen was ie weg, toen was het geschied. Veel mensen zullen zeggen dat ze achteraf niet weten wat ze bezielde, dat ze het in een vlaag van verstandsverbijstering deden.
Ik niet, ik was bij volle verstand toen ik de mail stuurde.
Ik kan zeer impulsief zijn, mensen noemen mij vaak spontaan. Het is een eigenschap die mij veel goeds heeft gebracht, maar waarachter in essentie onvermogen schuilgaat een situatie goed in te schatten en te beoordelen.
De eerste fout die ik maakte was dat ik mijn situatie vergeleek met die van anderen, met name bestuurders. Bestuurders van ziekenhuizen, scholen, woningcorporaties, financiële instellingen, provincies, gemeenten. Veelal mannen die, zo las ik telkens weer, ondanks wanprestatie in functie bleven en daarvoor nog royaal beloond werden ook. Het concept van de ´incompetente graaier´ viel bij mij in vruchtbare aarde. Gaandeweg groeide mijn afkeer.
De tweede fout was dat ik mijn afkeer graag voedde door krant, internet en actualiteitenrubrieken. Ik begon er een soort genoegen in te scheppen te lezen over al deze ‘amorele figuren’ en wel omdat ik mezelf daardoor steeds verhevener begon te voelen. Dit viel echter niet vol te houden, want de frustratie bleek een sterkere kracht. Ik begon met andere woorden alle berichtgeving op mezelf te betrekken.
De burgemeester van Haren was, hoewel geen graaier, voor mij de zoveelste in een rij van in zichzelf gekeerde, wereldvreemde bestuurders. Het feit dat hij in de rellen in eerste instantie geen aanleiding zag om zijn functie neer te leggen, was voor mij het zoveelste bewijs van hardnekkig autisme dat ik vanuit mijn beperkte perspectief vaak meen te ontwaren bij bestuurders.
De actualiteit op de voet volgen heeft bij mij de illusie gewekt dat ik goed was ingevoerd, zicht had op de Harense situatie. De derde fout. Als je langere tijd aan huis gekluisterd bent kun je zoveel lezen als je maar wilt en kunt, maar omdat je zelf niet in beweging bent is de kans dat je blik daardoor vernauwt juist erg groot. Je ziet de wereld namelijk continu vanuit één en hetzelfde perspectief.
Mijn waarheid was dat deze burgemeester ondanks alle signalen vooraf de veiligheid van de burgers van Haren, die ik in de mail de samenleving heb genoemd, in gevaar had gebracht. Opstappen was de enige consequentie die hem openstond. Omdat de burgemeester dit aanvankelijk niet wilde doen, meende ik hem vanuit een gecultiveerd superioriteitsgevoel hiertoe te moeten aansporen, de vierde fout als niet-gemeenteraadslid zijnde.
Internet heeft mensen bereikbaar gemaakt en tegelijkertijd heeft het bij mij de valse illusie gewekt van nabijheid die een zekere familiariteit in de hand kan werken. Door het op de voet volgen van de gebeurtenissen was de burgemeester een bekende voor mij geworden. Op het moment dat ik de mail schreef was hij voor mij de personificatie van een falende en amorele bestuurselite, en mijn superioriteitsgevoel verschafte mij het vanzelfsprekende recht hem dat op ongezouten wijze duidelijk te maken. De vijfde, fatale fout.
Je moet niet opkroppen, gooi die emotie er gewoon uit, dat lucht op, vinden veel mensen. Het tegendeel is waar. De rechtermuisknop was nog niet terug geklikt of ik had al spijt. Niets aan te doen, eigen schuld, had ik het maar niet moeten doen. Wegstoppen en over tot de orde van de dag. Loopt wel los. Niet aan denken, dan verdwijnt het vanzelf. De burgemeester heeft wel andere dingen aan zijn hoofd. Mijn kop werd woensdagavond pas uit het zand getrokken toen ik op LinkedIn een verhevigde belangstelling vanuit Groningen voor mijn profiel zag.
Mijn mail was een boemerang met weerhaken geworden.
Ik heb iets gedaan wat ik in anderen altijd verafschuw, mezelf verlaagd, een bijdrage geleverd aan de verloedering van de samenleving. Ik heb iemand die naar eer en geweten zijn ambt vervulde op een akelige manier benaderd en gekwetst.
Ik vind het van het grootste belang duidelijk te maken dat het nooit maar dan ook nooit mijn intentie is geweest de burgemeester als mens te kwetsen. Ik wilde hem ‘de waarheid’ zeggen, luid en duidelijk, niet mis te verstaan. Verdere actie indien mijn eis niet zou worden ingewilligd heb ik nooit of te nimmer overwogen.
Ik heb de heer Bats inmiddels een excuusbrief gestuurd.
Mijn daad op wat voor manier dan ook rechtvaardigen, staat ver van mijn levensfilosofie, en bovendien is er geen rechtvaardiging voor. Doel van mijn verhaal is te bereiken dat ik, en daar komt de arrogantie weer, niet automatisch onder de horde digitale hooligans word geschaard. Ik wilde mijn hart niet luchten, ik wilde een punt maken, geen haatmail sturen. Met klem: de manier waarop ik dat heb gedaan maakt mij geen haar beter.
Ik had er ook voor kunnen kiezen die mail niet te sturen. Ik zal me meer bewust moeten zijn van stille en sluimerende processen die zich in mij voltrekken, deze tijdig onderkennen en voorkomen dat ze ooit nog kunnen uitmonden in even akelig als ook zelfdestructief gedrag. Wat me nu vooral zorgen baart is hoe met de schande te leven.